Avís

Avís
=> Atesa la qualitat de les traduccions que fa Google translate, a partir d'ara publicaré els textos només en català. (Novembre del 2022)

dimarts, 5 de novembre del 2013

Babau (introducció) --- Babau (introducción)

[Entrada 3]

Babau (introducció)


El diccionari català defineix el mot babau així, amb aquestes paraules: dit de la persona sense cap malícia, que no es malfia de res, que tot ho troba bé, que es deixa portar dòcilment per altri. O sigui que un babau no és una persona poc intel·ligent o nècia. Quan he volgut traduir aquest mot al castellà, la majoria dels diccionaris m'han ofert el mot "bobo". El problema és que segons la RAE un bobo és entre altre coses "tonto" o "extremada y neciamente candoroso" és a dir el "bobo" està faltat d'intel·ligència o és un ignorant. No dubto que en certa manera una persona sense cap malícia, que no es malfia de res, que tot ho troba bé, que es deixa portar dòcilment per altri és ruc o ignora el que és la vida. I ho veia així fins que la vida m'ha fet veure que el més llest i espavilat acaba fent de babau.

En Jordi és el babau d'aquesta història. Ell és qui en la seva candidesa va ser entabanat per en Lluís en una història que hauria hagut de ser d'amor. Bé de fet això és el que jo he entès. Tots sabem que per fer-nos una idea més pròxima a la realitat del que ha passat s'han de conèixer totes les versions. Jo només tinc una, la d'en Jordi.

En Jordi és amic meu des de la infància, ens vam conèixer a l'escola de les monges on em van dur el meus pares amb tres anys. Vam compartir la docència i altres activitats fins que no vam anar a la universitat. Vam fer carreres diferents, però vam mantenir l'amistat fins avui.

Bé, de fet, la vida ens havia anat separant, lentament, però fa un parell d'anys ens vam retrobar, perquè vam coincidir a l'oficina de l'atur. Tan ell com jo ens acabàvem de quedar sense feina. Aprofitant aquestes circumstàncies vam tornar a aproximar-nos i a fer coses junts. Un dia, mig en broma mig seriosament, em va dir:

— Jo és que sóc babau.

— No més que tots els altres.

— No, no. Força més.

— Au, va! Que no et vaig conèixer abans d'ahir.

— No em creus?

— Clar que no.

— Doncs si t'expliqués el que he fet, veuries com t'equivoques.

— Explica, no et tallis. — Vaig somriure enjogassat

— No. Millor que no. — L'expressió de la cara li va canviar. No feia broma.

— Doncs, millor que no.

— Què en diries d'algú que... —es va quedar en silenci.

— D'algú que què?

— Algú com nosaltres que a la nostra edad, passats els cinquanta, s'enamora d'algú més de trenta anys més jove.

— En principi res, que són coses que passen.

— Potser sí, però quan hi deixes el sou...

— Això ja és una altra cosa. Això vas fer?

— Més o menys. Sort que el Whatsapp em va obrir els ulls.

— El Whatsapp?

— Sí, això que ara està tan de moda per enviar-se missatgets i fer xat...

— Vas mirar el seu telèfon?

— Hi ara! No!

— Doncs...

— Vaig saber que em deia mentides...

— I què hi té a veure el Whatsapp?

— M'explicaré. Tot això va començar a Alemanya, a Frankfurt. Tot i que és tan català com jo, ens vam enredar allà. Com a bon català, tenia un mòbil a Frankfurt i un de diferent a Barcelona. De fet, només tenia un aparell i li canviava la targeta SIM quan canviava de país de manera que només tenia un Whatsapp actiu. D'aquesta manera si jo li enviava un missatge al telèfon alemany mentre era a Catalunya es quedava pendent de lliurar, amb un sol clic, mentre ell no tornava a Alemanya. Ho entens, oi?

— Clar, no és posen els dos clics fins que no obre el programa al telèfon receptor.

— Així jo podia saber on era, només li havia d'enviar un mot o un emoticon. Però, a més, com el Whatsapp et diu quan va ser l'ultima vegada que es va connectar, puc saber quan va ser l'última vegada que va usar aquell telèfon, és a dir, quan és a Catalunya puc saber quan va marxar d'Alemanya i quan és a Alemanya puc saber quan va marxar de Catalunya.

— Em costa seguir-te, però m'he fet a la idea que sense esforçar-te el podies espiar.

— Només puc saber on és i des de quan... I així vaig saber que venia a Catalunya i no em deia res, i quan ens veiem em mentia en la data d'arribada o en la de partida.

— I per això et sens com un babau?

— No, no... Això només em va fer obrir els ulls. El babau el vaig fer abans, creient que estava ajudant-lo.

— Et va estar "xulejant". És això?

— Potser sí que sigui "xulejar" la paraula adequada, però si ho va fer va ser molt sibil·lí, perquè jo encara crec que m'estimava.

I va començar a explicar-me tota la història.

Una abraçada.






Babau (introducción)


El diccionario catalán define la palabra babau así, con estas palabras: dicho de la persona sin ningún conocimiento del mal, que no desconfía de nada, que todo le parece bien bien, que se deja llevar dócilmente por otro. O sea que un babau no es una persona poco inteligente o tonta. Cuando he querido traducir esta palabra al castellano, la mayoría de los diccionarios me han ofrecido la palabra "bobo". El problema es que según la RAE un bobo es entre otras cosas "tonto" o "extremada y neciamente candoroso" es decir el "bobo" está falto de inteligencia o es un ignorante. No dudo que en cierto modo una persona que ignora el mal, que no desconfía de nada, que todo le parece bien, que se deja llevar dócilmente por otro es burro o ignora lo que es la vida. Y lo veía así hasta que la vida me ha hecho ver que el más listo y avispado acaba siendo bobo. (en la traducción usaré la palabra "bobo" para traducir "babau" aunque su equivalencia no sea exacta)

Jordi es el bobo de esta historia. Él es quien en su candidez fue embaucado por Lluís en una historia que habría tenido que ser de amor. Bueno de hecho eso es lo que yo he entendido. Todos sabemos que para hacernos una idea más cercana a la realidad de lo ocurrido se deben conocer todas las versiones. Yo sólo tengo una, la de Jordi.

Jordi es amigo mío desde la infancia, nos conocimos en la escuela de las monjas donde me llevaron mis padres a los tres años. Compartimos la docencia y otras actividades hasta que fuimos a la universidad. Hicimos carreras diferentes, pero mantuvimos la amistad hasta hoy.

Bueno, de hecho, la vida nos había ido separando, lentamente, pero hace un par de años nos reencontramos, porque coincidimos en la oficina del paro. Tanto él como yo nos acabábamos de quedar sin trabajo. Aprovechando esas circunstancias volvimos a aproximarnos y a hacer cosas juntos. Un día, medio en broma medio en serio, me dijo:

— Yo es que soy bobo.

— No más que los demás.

— No, no. Bastante más.

— ¡Venga, vamos! Que no te conocí anteayer.

— ¿No me crees?

— Claro que no.

— Pues si te contara lo que he hecho, verías como te equivocas.

— Explica, no te cortes. —Sonreí divertido.

— No. Mejor que no. — La expresión de su cara cambió. No estaba de broma.

— Pues, mejor que no.

— ¿Qué dirías de alguien que... — Se quedó en silencio.

— ¿De alguien que qué?

— Alguien como nosotros que, a nuestra edad, cincuenta pasados, se enamora de alguien más de treinta años más joven.

— En principio nada, que son cosas que pasan.

— Quizá sí, pero cuando dejas el sueldo en ello...

— Esto ya es otra cosa. ¿Eso hiciste?

— Más o menos. Suerte que el Whatsapp me abrió los ojos.

— ¿El Whatsapp?

— Sí, eso que ahora está tan de moda para enviarse mensajitos y hacer chat...

— ¿Miraste su teléfono?

— ¡Ni hablar! ¡No!

— Pues...

— Supe que me mentía...

— ¿Y qué tiene que ver eso con el Whatsapp?

— Me explicaré. Todo esto empezó en Alemania, en Frankfurt. Aunque es tan catalán como yo, nos enredamos allí. Como buen catalán, tenía un móvil en Frankfurt y uno diferente en Barcelona. De hecho, sólo tenía un aparato y le cambiaba la tarjeta SIM cuando cambiaba de país de modo que sólo tenía un Whatsapp activo. De esta manera si yo le enviaba un mensaje al teléfono alemán mientras estaba en Cataluña se quedaba pendiente de entregar, con un solo clic, hasta que él volvía a Alemania. Lo entiendes, ¿verdad?

— Claro, no se ponen los dos clics hasta que no abre el programa en el teléfono receptor.

— Así yo podía saber dónde estaba, sólo tenía que enviarle una palabra o un emoticon. Pero, además, como el Whatsapp te dice cuándo fue la última vez que se conectó, puedo saber cuándo fue la última vez que usó ese teléfono, es decir, cuando está en Cataluña puedo saber cuando se marchó de Alemania y cuando está en Alemania puedo saber cuando se marchó de Cataluña.

— Me cuesta seguirte, pero me he hecho a la idea de que sin esforzarse lo podías espiar.

— Sólo puedo saber dónde está y desde cuándo... Y así supe que venía a Cataluña y no me decía nada, y cuando nos veíamos me mentía en la fecha de llegada o en la de partida.

— ¿Y por eso te sientes como un bobo?

— No, no... Eso sólo me hizo abrir los ojos. El bobo lo hice antes, creyendo que estaba ayudándole.

— Te estuvo "chuleando". ¿Es eso?

— Puede que sea "chulear" la palabra adecuada, pero si lo hizo fue muy sibilino, porque yo aun creo que me quería.

Y empezó a contarme toda la historia.

Un abrazo.

6 comentaris:

  1. Asu, qué tal stalkeo. Yo también tengo whatsapp, pero tengo entendido que no hay forma de saber cuando ha sido entregado el mensaje, eso dijeron en el noticiero. No soy experta con eso, pero bueno, que bueno que le sirviera a tu amigo para abrir los ojos.

    Besito :)

    ResponElimina
    Respostes
    1. A ver si me explico @Mina Treintañera, los "clics" del whatsapp te dicen si han entregado el mensaje o no, pero no cuando. Lo que si te dice es cuando fue la última vez que se conectó el usuario a su whatsapp. Por eso Jordi sabia si su "novio" estava en Alemania o no y cuando fue la última vez que estuvo aquí o si estaba aquí. No olvidemos que el "novio" de Jordi tenia dos whatsapp uno acá y el otro allá.

      Muchas gracias por tu comentario.

      Un abrazo.

      Elimina
  2. Podés creer que tengo whatsapp en mi móvil pero jamás lo uso? Soy un tipo muy raro con esto de las tecnologías jajajajaja. Espero que hayas programado seguir con la parte de la historia que falta ¿no?

    Beso grande

    ResponElimina
    Respostes
    1. Aquí em mi tierra, el whatsapp ha subtituido a los mensajes SMS, fundamentalmente porque los primeros cuestan un dólar al año mandes lo que mandes y los segundos se pagan. Poco a poco todo el mundo se ha ido pasandoa usar whatsapp.

      La historia de esta relación es larga. no la tengo toda escrita, però creo que iré publicandola poco a poco, aunque sea en desorden. Me laegra que te hayas quedado con ganas de más.

      Muchas gracias por tu comentario.

      Un abrazo.

      Elimina
  3. Creo que por la definición que das, la traducción castellana más cercana a "babau" sería "pardillo"( def: persona simple o inocente a la que es fácil engaňar), la gallega sería "pailán" ( con el matiz de ignorante) y también hay gente ( creo que del sur ) que les dice "pavos" a los demasiado confiados por razón de inexperiencia o inmadurez.
    Por lo demás, creo que tiene que avanzar más la historia para acabar de entender el por qué se ha ganado el bendito apelativo. La otra cuestión que me viene a la cabeza es encontrar el término apropiado para definir a todos esos que van convirtiendo en "babau" a quien les quiere.
    Abrazos

    ResponElimina
    Respostes
    1. Pues me parece una buena propuesta y la voy a adoptar. A partir de ahora voy a traducir babau por "pardillo". Muchas gracias.

      Como le dije a @ZekYs Barriera, la historia de esta relación es larga. no la tengo toda escrita, però creo que iré publicandola poco a poco, aunque sea en desorden. Me alegra que te hayas quedado con ganas de más.

      Muchas gracias por tu comentario.

      Un abrazo.

      Elimina